Stwardnienie rozsiane to choroba układu nerwowego. Przebiega etapami – nawrót i remisja – podczas, których możemy zauważyć polepszenie lub pogorszenie zdrowia chorego. Przyczyny jej powstawania nie są jednoznaczne, jednak za główne, brane pod uwagę uważa się: predyspozycje genetyczne, wpływ środowiska i nieprawidłowości w zakresie układu odpornościowego.

Stwardnienie rozsiane – objawy

Za pierwsze objawy, często pojawiające się na kilkanaście lat przed wystąpieniem choroby uważa się chroniczne zmęczenie – występujące niezależnie od wysiłku. Natomiast pierwsze objawy charakterystyczne dla tej choroby to niedowład kończyn, zaburzenia widzenia, czucia, a także równowagi i koncentracji. Powstające w istocie białej mózgu i rdzeniu reakcje zapalne warunkują częstotliwość i rozległość objawów. U niektórych chorych będą to niedowłady, a u innych całościowe paraliże. U jeszcze innych wystąpi niewielka niedoczulica, a inni będą na tyle tracić równowagę, że zaczną się przewracać.

Stwardnienie rozsiane – leczenie

Leczenie stwardnienia rozsianego polega głównie na usuwaniu rzutów zapalnych. W trakcie nasilonych objawów podawane są choremu na stwardnienie rozsiane leki steroidowe, które umożliwiają ustępowanie objawów. Jednak, gdy objawy bardzo szybko postępują stosuje się również leki immunosupresyjne – które hamują czynności układu odpornościowego. Oprócz leczenia farmakologicznego bardzo pomocna jest również rehabilitacja. Ćwiczenia ruchowe zmniejszają niedowłady i paraliże.

Życie codzienne chorego na ST

Styl życia jest kluczowym czynnikiem. Ważne jest, aby dieta chorego nie prowadziła do nadwagi i otyłości, a styl życia był daleki od przemęczenia (zarówno fizycznego, jak i psychicznego), przegrzania, a także infekcji i zapaleń, które mogą powodować rzut choroby, a także potęgować jej objawy.

Stwardnienie rozsiane to bardzo ciężka choroba, jednak nie traktujmy jej jak wyrok. Nawet po kilkunastu latach jej trwania chorzy nadal pracują, a co najważniejsze funkcjonują samodzielnie.